bailamos

Bailamos. No pienso. Únicamente bailo. Tu imagen en mi mente. Los pies se mueven sin mandarlo. Nuestras miradas se cruzan. Bailamos.¿qué importa lo demás? Bailamos.el tiempo no pasa en nuestras mentes, en nuestro cuerpos jóvenes e inquietos. Bailamos. Pero tú sabes que nuestro baile no será para siempre.
Bailamos. Un baile que conoces bien. Un baile que no sé bailar con nadie más que contigo.
Como decirle a los demás en que consiste. Como explicar que es un baile callado. Con una música que habla del silencio, con una música que habla del amor sin pronunciarlo.
Cuando preguntan como comenzó todo no tengo respuesta. Me parece que llevamos toda una vida bailando juntos. Toda una vida bailando contigo. Cuando me preguntan me parece que nunca he bailado al son de otra música.
Bailamos en silencio. Abrazados. Pero sin tocarnos. Sin rozarnos. Pero juntos. Bailamos.
Después del baile lo demás. Pero nosotros solo bailamos.
Preguntas. Respondo. Mientras bailamos.
El tiempo pasa. Bailamos. Sin parar. No nos agotamos. Tú sabes que la canción se termina ya. Pero sigues bailando. Sin avisar. Bailamos sin parar.
La canción se termina. Te miro sorprendida. Mi sorpresa es mayor cuando entiendo que tú ya lo esperabas. Que sabías que acabaría esta canción eterna. Que hace años que ha empezado. Te paras. Te miro. No entiendo. No hay música. Ya no bailamos. Ya no hay sonido. El silencio nos deja sordos. Ya no bailamos. Intento entender. Tu mirada ya lo entiende todo. Como si llevara tiempo esperando que pasase aquello. Como si respirase aliviada con el fin de la canción. Yo no entiendo.
Ya no hay baile. No bailamos.
Intento irme. Pero me pides que me quede. Entiendo menos. Pero si ya no bailamos. Y que importa. Aunque no bailemos te quiero a mi lado. Como compañera. Pero sin baile. ¿Quién comprende? Me quedo.
¿Por qué me quedo? Si me voy, ¿notarías mi ausencia? Si no estoy, ¿te importa que me vaya? O lo dices para tranquilizarme. Para así quedarte tú también tranquilo. Me quedo. Y no sé porque lo hago. ¿qué hago aquí? ¿por qué me he quedado? Acaso ahora que ya no bailamos vas a hacerme algo de caso. O me quedo de florero. Tu bailas. Miro tu baile. Pero ya no bailo. Me miras y sonríes. ¿Quién comprende? Ya no bailo. Pero me quedo.

Me quedo porque me has pedido que me quede. Aunque preferiría irme, me quedo. ¿por qué lo hago? No comprendes. Me quedo porque te quiero. Porque me lo has pedido y lo hago. Porque te quiero. Aunque me mate quedarme, me quedo. Pero, ¿quieres?

¿¿¿POR QUÉ???

-¿¿alguien entiende algo de todo esto??



tanque en la guerra del Golfo



soledad de un niño trás la guerra



una madre llora la muerte de su hijo




niño armado



ataud de un niño







niño muerto en la guerra








campo de concentración









niño hambriento y solo







niño en la guerra






ataudes de guerra




---










una militar ante el féretro de su marido






droga



niño enfermo de cáncer



aborto




























ETA NO


bien alto, bien claro... una vez más repetimos: ¡ETA NO! esta vez ha sido en navarra, en la universidad de navarra, una universidad privada del opus dei... miles de alumnos asisitían a clase cuando oyeron un estruendo que, seguramente, ya no olvidarán.
esta vez me ha tocado un poco de cerca, aunque no ha sido la peor, pero una de las personas que más quiero estudia ahí, en la facultad de comunicación. en seguida me he puesto en contacto con su madre, con ella... todos bien, un gran susto. entre los alumnos, palabras de incomprensión, de rechazo a la banda, de protesta...
no ha habido muertos. eso es una celebración, para mi, es una alegría escucharlo, tampoco heridos graves.
una vez más recuerdo a cada una de las victimas, de las familias, que posiblemente ayer escuchando la radio, en el telediario de las 3 por algún periódico virtual han conocido la noticia, han recordado los momentos de dolor que ellos han vivido, los que viven cada día.
desde aqui digo a cada uno de los terroristas: no lo vais a conseguir. por una sencilla razón: los lazos del amor son más fuertes que los del odio.
ETA NO

borondongo segoviano

Songo le dio a borondongo
Borondongo le dio a Bernabé
Bernabé le pego a fuchilanga
le hecho a burundanga
Les hinchan los pies

-cancioncilla de Celia Cruz, escribo aqui este estribillo para que no olvidemos aquel finde intenso en segovia, en el que aprendimos a fumar poleos y manzanillas, escribimos poesias en el baño, aprendimos canciones de celia cruz en la ducha, nos caimos(vale, me caí) de un sofá-yo debajo, el sofá encima-, asustamos a la gente desde un armario, paseamos por el campo oyendo una trompeta de fondo, buscamos desesperadas que alguien nos bajará a algún lugar civilizado a comprar comida y bebida, contamos historias y chistes ... ah! y estudiamos. y luego, aprobamos!

el esfuerzo

Nuestra recompensa se encuentra en el esfuerzo y no en el resultado.

Un esfuerzo total es una victoria completa.

Gandhi

sólo hay una

sólo hay una. pero la de cada uno es distinta. la mia; la mejor. mientras cada uno piense eso de la suya todo estará solucionado. pero, por desgracia, no todos podemos afirmar lo mismo, los que lo hacemos sabemos que la suerte que tenemos es infinita, incomparable con cualquier otra suerte posible en esta vida llena de durezas.
la mia es increible. sus sonrisas son constantes, su fuerza es inagotable, por muy dura o ardua que sea la subida, por muy cansada que esté nunca deja de luchar, no he visto nunca en ella ni un ademán de dejar la lucha, ni una queja derrotista, simepre saca fuerzas de flaqueza dándonos una lección inolvidable a todos loos que tenemos la suerte de vivir cerca de ella.
cuando está hay paz. cuando no está la casa se encuentra vacía, todos esperamos su llegada, su presencia, sus palabras. todos dependemos de ella. la unión perfecta entre nosotros no es posible sin ella, es el centro de esas relaciones.
sus palabras excasean, sus memorias son desconocidas por nosotros, ella vive en el presente. el pasado es para ella una gran fuente de experiencia utilizada de la mejor manera posible.
sus ojos oscuros son los más pacíficos, los más luchadores, los más revolucionarios que he conocido. luchan cada mañana por un fin concreto, luchan cada día por sacar adelante su familia, por que sus hijos sean lo mejor que pueden ser, se realicen máximamente como personas. cada mañana con su actuar nos anima a tener el amor como centro de nuestras acciones, como sentido de nuestras vidas, como unión con las demás personas con las que convivimos cada jornada. ella nos invita, con su ejemplo, a querer a Dios y a los demás. son pocas sus palabras y muchas y silenciosamente heroicas sus acciones.
desconozco su infancia, su adolescencia, su juventud...únicamente conozco pequeños actos o historias que me han contado personas que han estado a su lado en esas épocas de su vida en las que yo aún no existía. pequeños detalles que hacen que pueda hacerme una idea de la gran persona que tengo como madre.
no quiero olvidar ninguna de sus palabras. no quiero dejar nunca de contar con ella. si a alguien quiero parecerme, es a ella. fuerte, tranquila, dinámica, luchadora, optimista.
nos enseña cada día lo más iportante de esat vida: nos enseña a querer. a luchar, a disfrutar de la vida y de la lucha diaria. es la persona más optimista que conozco, optimista en las dificultades a pesar del dolor y de las lágrimas.
no conozco a todas las madres, pero no dudo que pocas son como la mía. capaz de enseñar a amar con el ejemplo diario.
madres sólo hay una.

tarde lluviosa de invierno

Tarde lluviosa de invierno, desapacible. Fría. El viento hace más desagradable el duro día. La noche llega antes de lo habitual, dejándonos a las seis de la tarde sumidos en una profunda oscuridad. Llueve. Hace frío. Los planes se cancelan. Las citas se atrasan. La inspiración vuelve, acompañada de la morriña. ¿ quién no se acuerda un día como hoy de esos “cola caos” calientes que le preparaba su madre tras una tarde de juegos? ¿ quién no recuerda una tarde de cine con amigos? ¿un café que iba a durar una hora y se eternizó en una tarde completa? Hay cosas que solo pueden hacerse en tardes lluviosas, que en estos momentos cobran mayor importancia, mayor emoción. Hay planes y momentos que solo la lluvia puede acompañar. Que decir de una tarde de cine en casa, con un grupo de amigos y la mesa del salón llena de cuencos de palomitas, coca colas, gusanitos, pizza … y en el televisor una peli de miedo, de amor … muchas veces las dos, la tarde es larga y al terminar una peli comenzamos con la siguiente.
No puedo dejar de recordar una tarde en casa de los abuelos, en el exterior llueve, en casa se está bien. Tras juegos y risas los abuelos preparan una merienda, los nietos nos reunimos alrededor de la mesa, en ella tampoco faltan, un otoño más las castañas, crujientes, calientes, con ese olor tan característico …
Esas tardes eternas de la infancia, en las que los juegos no aburrían y la imaginación no escaseaba, con un chándal cómodo, y en calcetines por la casa, corriendo de un lado para otro, imaginando, jugando, disfrutando de una manera que solo es posible hacerlo en la infancia, de una forma que solo podemos disfrutar con los hermanos.
Una tarde de invierno que recuerda al primer amor, en el que todo sucedía por primera vez, con la adolescencia a flor de piel, recorriendo empapados las calles de la ciudad, como si con buena compañía mojarse no importase.
Un abuelo mayor y sabio que cuenta historias que jamás olvidaré. También el recuerdo de las historias, más inolvidables y lejanas, de un bisabuelo que compartió con nosotros los últimos años de una vida empezada a principios del siglo pasado.
Como no recordar la fuerza del mar en un día como hoy, en el que las olas parecen seres embravecidos, los barcos están en la costa, los marineros en sus casas, todos confían en que pasará, no dudan en que después de días de tempestad vendrá la calma, no lo dudan aunque en el momento cueste creerlo.
Estas tardes lluviosas en los que uno recuerda más morriñosamente que nunca el hogar del que viene, la familia, los amigos que están en diferentes puntos de la península, en las que las penas parecen mayores, más recientes, están todos los sentimientos a flor de piel, como si la lluvia hiciese que flotasen.
En días como hoy, de lluvia y frío, queremos más que nunca, estar con aquellos que están lejos, o con los que, por alguna extraña o común razón, hemos dejado de estar tanto y echamos profundamente de menos.

dolor

Sonrisas congeladas. Inviernos eternos. Silencio en tu mirada, en la mía hay destierro. No me mires. Tus pupilas queman. Ni te acerques. Solo dueles. Seguir sin ti. Que desilusión. No lo hagas con nadie. Duele mucho. ¿tú qué quieres ahora? Yo me pido la muerte. No volver a verte más. No existir y no sufrir. Me pido no vivir más encontrándome con tu mirada entre humo y frío cada mañana. Quiero irme lejos. Donde no pueda ni recordarte. Tan lejos que ni tu recuerdo, ni tu ausencia sean capaces de alcanzarme. Tan lejos que tu corazón se haga muy pequeño con la distancia. Tan lejos que no sea posible sufrir.
No tengo valor. No tengo fuerza. No tengo nada. No tengo ni siquiera corazón, el otro día lo perdí. Destrozado se retiró por un tiempo. Aún no ha vuelto. Le hirieron profundamente tus palabras. Intentamos consolarlo. Sin éxito.
Ahora la que tengo miedo soy yo. Tú me ves fuerte. Cómo si fuese suficiente. Has destrozado mi alma. Pero me ves fuerte para poder con ello. No quiero verte. No quiero hablarte más. No quiero verte. Hacerlo es sufrir. Verte es dolor. Tu mirada profunda se clava como un puñal. Grito en silencio. Mi mirada ya no entiende nada. me ves destrozada, pero no dices nada.
Que importa. Qué más da. Sonreír o llorar. Que más da. Dar o no dar. Tener o regalar. Que más da. Si al final siempre te dan. Cuanto más das. Más duele luego la soledad. Pensé que tú no harías esto. Que no caerías en lo mismo. Pero si. Uno más. Aunque lo tuyo ha dolido más. Escuela de egoísmo. Quizás sea la solución. No sufrir. No pensar en los demás. No darse. Solo yo. Mis cosas. Escuela de egoísmo. Quizás evite las lágrimas y el dolor.
Ahora continuas. Yo lloro. Tu sonríes. A mi me han robado las sonrisas. Me han robado la ilusión.
Yo solo quiero estar contigo. Tú no. No quiero volver a querer. Te he aportado cosas. Me has destrozado el alma. No quiero querer a nadie más. Yo también me voy a dedicar el tiempo a mi misma. Para evitar que el dolor pase de vez en cuando a visitarme. Esta vez no parece una visita pasajera. Ha traído equipaje y se queda por un tiempo indefinido. Haciendo del día, noche. De la alegría, tristeza. Del amor, dolor. De las sonrisas, lágrimas. De la felicidad, sufrimiento. De la ilusión, incomprensión.
Dormir. No despertarme más.
Hey, no vayas presumiendo por ahí
diciendo que no puedo estar sin ti.
¿Tú que sabes de mí?
Hey, ya se que a ti te gusta presumir,
decir a los amigos que sin ti….
ya no puedo vivir.
Hey, no creas que te haces un favor
cuando hablas a la gente de mi amor
y te burlas de mí.
Hey, que hay veces que es mejor querer así,
que ser querido y no poder sentir
lo que siento por ti.
Ya ves tu nunca me has querido ya lo ves
que nunca he sido tuyo ya lo se
fue solo por orgullo ese querer.
Ya ves de que te vale ahora presumira
hora que no estoy ya junto a tí
que les dirás de mí.
Hey recuerdo que ganabas siempre tu
que hacías de ese triunfo una virtud
yo era sombra y tu luz.
Hey no se si tu también recordaras
que siempre que intentaba hacer la paz
yo era río y tu mar.
Ya ves tu nunca me has querido ya lo ves
que nunca he sido tuyo ya lo se
fue solo por orgullo ese querer.
Ya ves de que te vale ahora presumir
ahora que no estoy ya junto a tí
que les dirás de mí.
Hey ahora que ya todo termino,
que como siempre soy el perdedor
cuando pienses en mi.
Hey no creas que te guardo algún rencor
que siempre es más feliz quien más amo
y ese siempre fui yo.
Ya ves tu nunca me has querido ya lo ves
que nunca he sido tuyo ya lo se
fue solo por orgullo ese querer.
Ya ves tu nunca me has querido ya lo ves
que nunca he sido tuyo ya lo se
fue solo por orgullo ese querer.
Ya ves tu nunca me has querido ya lo ves
que nunca he sido tuyo ya lo se
fue solo por orgullo ese querer.

Julio Iglesias
"Por qué se me vendrá todo el amor de golpe cuando me siento triste, y te siento lejana ..."

Pablo Neruda
SIEMPRE GANA QUIEN SABE AMAR
el amor es como el fuego, suelen ver antes el humo los que están fuera que las llamas los que están dentro.

-esto decía Jacinto Benavente, y es que no le falta razón, ¿cuantas veces nos advierten de ese fuego ? hasta que nos quemoamos no aprendemos.
"ningún artista ve las cosas como son en realidad; si lo hiciera dejaría de ser artista"
Oscar Wilde

una imagen vale más que mil palabras


¿beber para olvidar? ...

... las penas flotan!
Si la belleza de tu mirada fuese menor podría plantearme desistir. Así, no puedo.
Si tus sonrisas no fueses sinceras y completas, si tus palabras abundases, entonces pensaría en abandonarte.
Si tu simpatía fuese común, tus confesiones más abundantes, si el fondo de tu corazón no fuese tan débilmente sensible pensaría en olvidarte.
Si fueses como los demás, con sus modas, sus conversaciones, sus actuaciones o su edad me consolaría pensando que eres uno más.
Pero es tu miedo el que me atrae, la fuerza con la que guardas ese corazón que ha sido herido de gravedad, es tu enorme sensibilidad que ocultas bajo una coraza de hierro. Son tus conversaciones que me trasladan a universos donde nunca imaginé estar. Es tu mirada, que tiene más brillo que las demás.
Si enamorarme de ti hubiese sido algo normal, podría dudar. Pero no. Primero conocí tu fondo, luego me enamoré de tu bondad. Y es que hay tanto que nos separa, ¿y qué importa? Si nos une la verdad, dos corazones incansables que buscan sin hallar.
Y es que, ¿recuerdas? El destino nos iba a separar. ¿ y qué ha hecho? Unirnos de verdad.
Es la chica a la que tú quieres lo único que me hace dudar, no quiero hacerle daño, no quiero frustrar su felicidad, no quiero quitarle lo mejor que tiene y tendrá.
Y es que todo es tan profundo, y a la vez tan vulgar como esas pinturas del artista holandés al que tú y yo sabemos admirar.
Permíteme que te diga, si es que no lo sabes ya, que es el artista envuelto en humildad el que me ha enamorado ya.
Contigo todo es diferente, nada es habitual. Contigo el mundo es otro y yo no soy como los demás. Contigo es todo tan sincero que me cuesta al mirarte no pensar que si todo es tan sincero que hago yo sin decirte, de verdad, que no quiero a nadie más.

el mejor de mis sueños

Es el mejor de mis sueños. Pero al despertar, y ver que no es real, se convierte en la peor de las pesadillas. Es un sueño maravilloso. Lo más parecido a la perfección de todo lo que he experimentado, sentimientos de perfecta paz y felicidad tan reales que parecen palpables.
No le falta nada. Tampoco sobra. Cada vez que lo sueño es diferente, pero siempre lo mismo.
Es un sueño en el que no existen los límites. Es un sueño en el que no existe el negro. Ni el odio. Es un sueño eterno. En el que la vida no tiene final. Tú y yo somos eternos. En el sueño no hay nadie más. Un sueño en el que las proyecciones diarias de eternidad son realidad. En el que la felicidad es palpable y conocida. Un sueño en el que tu mirada y la mía son una. En el que no existe tu no.
Un sueño en el que no hay límites, la eternidad es real. Tú y yo también lo somos. Un sueño en el que nuestro amor crece, se perfecciona, sin límites de ningún tipo. En el sueño somos muy diferentes, pero esencialmente iguales. En el sueño no existe tu miedo. No existe mi incertidumbre. No existe tu negación. No existe tu falta de compromiso. Ni mi desilusión. No existe tampoco mi esperanza vana. No existe la muerte. Ni el problema del dolor.
Es un sueño eterno. En el que vivimos eternamente.
Luego despierto.
sólo quiero tu presencia, tu mirada, tu alma, tu cuerpo. sólo te quiero a ti que eres lo único que me falta.

lápices de colores

Aquel día decidiste comprar lápices de colores, mientras pagabas tu caja de cartón Carioca revisabas mentalmente los sitios posibles donde podrías encontrar algún sacapuntas de la infancia. Llegaste a casa, y al ponerte a estudiar posprimera vez tras la compra, la rutina era distinta de la habitual, había algo de emoción en ella. No tenías ganas de estudiar, como siempre, pero los lápices rompían la monotonía y el descolorido de tus apuntes. Decidiste animar las hojas para memorizar mejor aquellos complejos conceptos.
Los días fueron pasando, comenzaste a dar uso al viejo sacapuntas, primero con el amarillo, rojo, azul, verde … también llegó el turno del marrón, azul marino. Para todos llegó el momento de renovar la punta.
Con el tiempo el tamaño de los lápices se fue reduciendo, hasta llegar a una longitud de no más de seis centímetros. Entonces ya habías olvidado aquel día en el que te paraste en la papelería, el precio de los lápices, ya te habías examinado de aquel duro examen cuyos apuntes coloreaste tan bien.
Fue en este momento, otra aburrida tarde de estudio, decidiste que lo más productivo en aquel momento era hacer una limpieza de tu estuche. Entonces, de una manera rutinaria cogiste los lápices y sin más vacilaciones los metiste en ese bote, el que tienes encima de tu mesa. En cuyo fondo están los lápices de colores de pequeño tamaño, unos cuantos clips, alguna goma de borrar vieja. Ahí se quedaron durante años los lápices de colores.
-seguramente al leer esto estés imaginándote la librería de al lado de tu casa, en la que ha comprado tu material escolar durante la infancia. Seguramente te has imaginado el bote de encima de tu mesa. Muy posiblemente has encontrado en él, los lápices, la goma, los clips.
Y es que, ¿alguien puede explicarme por qué nuca tiramos los lápices si no vamos a volver a usarlos?

tu amor. muero.

Stop.
Parar.
Pensar.
Conocer.
Silencios.
Después, actuar.
Hablarle a tu mirada.
Tus ojos castaños claros.
Hablarles del amor que les tengo.
Hablarles para que solo ellos entiendan.
Y nadie más que yo sabrá de que les hablo.
Nadie más que tú comprenderá cada palabra.
Pero tú no dices nada, y yo no se si comprendes lo que pasa.
No dices nada y me ahoga el silencio de tus miradas, de tus palabras.
La incertidumbre me rodea, me abraza, me aprieta,me ahoga, mata.
Sigues sin decirme nada, tu silencio lo confirman todo,somos iguales.
Nada que decir,intento una vez más ser valiente yhablar esto contigo.
Quiero decirte lo que pienso, hablar del miedo de una manera clara.
Esta mañana me lo he propuesto , hoy hablo con el alma. Ser sincera.
Te encuentro de repente. No lo espero y apareces. Me miras,sonries.
Dudo ahora.Pensé que era capaz de ser valiente. No me atrevo.Quiero.
No te enteras. Sonrío. No pasa nada. me ves alegre cada mañana.
Me callo. Maldito silencio que mata. Me callo. Tu preguntas.
Respondo que todo marcha. Te alegras. Me amargo.
Pero no digo nada. Me muero. Te quiero.
Quiero besar tu mirada oscura.
No quiero dejarte nunca.
Quiero tu voz.
Tus sonrisas.
Tus ideas.
Tu amor.
Muero.
Para aquellos que esperan nuevas entradas os diré que-por razones varias-hoy falta la inspiración, se ha ido. Lejos. No sé a donde. Volverá. Lo hace siempre. Aunque a lo mejor esta vez tarda un poco más, o no. No lo sé.
Os pongo una frase de Einstein que he leído esta mañana en un libro que recomiendo( por lo menos a los biólogos) que se llama “La especie elegida” .
“TODO DEBE HACERSE LO MÁS SIMPLE POSIBLE, PERO NO MÁS SIMPLE”

algo contigo

¿hace falta que te diga
que me muero por tener algo contigo?
¿es que no te has dado cuenta
De lo mucho que me cuesta ser tu amigo?

Ya no puedo acercarme a tu boca
Sin deseártela de una manera loca
Necesito controlar tu vida
Saber quien te besa y quien te abriga

Hace falta que te diga
Que me muero por tener algo contigo
Es que no te has dado cuenta
De lo mucho que me cuesta ser tu amigo

Ya me quedan muy pocos caminos
Aunque pueda parecerte un desatino
No quisiera yo morirme sin tener
Algo contigo
Ya no puedo continuar espiando
Día y noche tu llegar adivinando
Ya no se con que inocente excusa
Pasar por tu casa...
Ya me quedan muy pocos camino
sAunque pueda parecerte un desatino

No quisiera yo morirme sin tener
Algo contigo,
Sin tener, algo contigo,
Sin tener, algo... contigo.

ANDRÉS CALAMARO

miradas

No quedan palabras. Un silencio. Se extiende sobre nosotros. Un silencio que lo explica todo sin decir nada. Tienes miedo. Yo también. Me miras. Te miro. Penetran en los míos tus ojos castaños. Preguntan. Responden. Gritan. Callan. Confirman. Mantenemos la mirada. La tuya brilla. La mía te mira. Tienes miedo. Me transmites tu miedo. Tengo miedo. Tus ojos son más valientes que tú. Me hablan más sinceramente de lo que pasa por dentro. Mis ojos comprenden y afirman. Esperan. A que tu libertad afirme para que la mía actúe. Podría actuar antes de que afirmes. Entonces, me saltaría tu libertad. No quiero. Sé libre. Te quiero. Te quiero libre. Sigues mirándome. Más miedo. Tus ojos hablan de miedo al compromiso. Miedo a aceptar como propio algo que no sea el yo que te rodea. Miedo. Miedo. Más miedo. ¿Hasta cuando? Espero. Paciente. Te miro. No se marcha tu miedo.
¿cuánto tiempo podríamos pasarnos así? Una vida entera. Mirándonos. Comprendiendo la mirada del otro. Tú la mía. Yo la tuya.
Silencio. Tu mirada callada grita. Grita aquello que tu te callas. La mía contesta los gritos con una sonrisa. Mi mirada te sonríe. La tuya brilla. Pero no quieres. ¿y qué más da el lenguaje de las miradas cuando falta la voluntad? Es más fuerte el miedo. Callado lo afirmas. Lo comprendo. Pero me revelo. Tienes que ser más fuerte que tu miedo. Lo eres si quieres. Tu mirada lo es. Tu mirada es más fuerte. No tengas miedo. No pasa nada. Tranquilo. Poco a poco. No tengas miedo. Tu mirada se relaja. La mía le habla de paz. No pasa nada. Poco a poco el miedo se va yendo. Despacio. Lento. Con miedo desaparece de tu mirada. La mía constante permanece a tu lado. Te mira. Te recuerda la belleza de una mirada pacífica, sin miedo. Te relajas. El miedo está cada vez más lejos. Ahora solo falta invitar al compromiso. Al amor. Que avance. También lentamente. Tranquilo. Que poco a poco vaya inundando tu mirada. Dudas. No quieres dar paso al compromiso. El miedo hace un intento de retorno. Mi mirada sigue constante. Se aleja de nuevo el miedo. Poco a poco conseguimos que le abras la puerta al compromiso. Va entrando. Despacio. Va cogiendo posición. Termina de instalarse. Lo inunda todo. De pronto lo comprendes. Comprendes que ha sucedido. Comprendes que el amor sin compromiso no es amor. Comprendes que es la manera más arriesgada y segura de querer. Comprendes que ahora si quieres de verdad. Lo comprendes. Una enorme paz llega a tu mirada. Ahora todo tiene sentido. Ahora tu vida tiene sentido. Ahora comprendes. Ahora disfrutas. Ahora comienzas a vivir de verdad. Ahora entiendes el optimismo de mi mirada. Ahora entiendes la alegría de mi vida. Ahora comprendes. Ahora eres mucho más persona de lo que eras. Ahora te estás realizando plenamente. Ahora me miras y tus ojos parecen nuevos. Ahora la belleza de tu mirada es máxima. Ahora el sol está dentro de tu mirada.
Ahora comprendo cuando dicen que la mirada es el espejo del alma.

lluvia

entonces se hizo el silencio y comenzó a llover. una lluvia fuerte y sonora, que sustituía a las palabras que no éramos capaces de pronunciar. una lluvia que fertilizaba la tierra y que no volvería al cielo hasta haber llegado a cada planta, a cada ser vivo que la necesitase, hasta no haber llegado a cada semilla para hacerla germinar, a cada árbol para ayudarlo en su crecimiento y a cada flor para abrirla.
llovía cada vez más fuerte. pocos segundos después del comienzo del descenso de aquella lluvia nuestros cuerpos estaban completamente empapados, poco importaba aquello entonces. la lluvia caida del cielo llegaba a nosotros para sanearnos una vez más, para limpiarnos de todo aquello que nos había ensuciado en el camino, el agua venía del cielo.
la lluvia mojaba todo lo que alcanzaba, empapaba nuestras vidas, se hacía protagonista de aquel momento, aquella lluvia que nos pedía hacer un acto de fe al mirar al cielo y afirmar que el sol está tras esas negras nubes que parecen cargadas de ira contra nosotros.
nos miramos. sin mediar palabra los dos supimos que nunca lograríamos olvidar ese momento.

morriña




"mientras tanto si yo me esforzaba como me había esforzado, tal vez consiguiese un día entender que las personas siempre llegan a la hora exacta donde están siendo esperadas"
huir de la realidad es lo peor que puede sucedernos. es peor que perder la lucha, porque en la derrota siempre podemos aprender algo, pero en la fuga todo lo que logramos es declarar la victoria de nuestro enemigo.
el hombre manifiesta la grandeza de su libertad cuando transforma la realidad, pero más aún cuando acoge confiadamente la realidad que le viene dada día tras día
el amor-sólo él-es capaz de vencer el mal con el bien, de obtener bien del mal

LA MUERTE NO ES EL FINAL

Cuando la pena nos alcanza
por el hermano perdido,
cuando el adiós dolorido
busca en la fe su esperanza.
En tu palabra confiamos
con la certeza de que Tú
ya lo has devuelto a la vida,
ya lo has llevado a la luz.
Ya lo has devuelto a la vida,
ya lo has llevado a la luz.
...baixo a prácida sombra dos castaños
do noso bon pais;
baixo aquelas frondosas carballeiras
que fan dose o vivir...

Follas Novas-Rosalia de Castro
el bipedismo es una estrategia exigente y arriesgada. significa modificar la pelvis, convirtiéndola en un instrumento capaz de soportar toda la carga. para preservar la fuerza necesaria, el canal de nacimiento de la hembra ha de ser relativamente estrecho, eso tiene dos consecuencias inmediatas y otra a largo plazo.
1. mucho dolor para cualquier madre que dé a luz y un peligro mucho mayor, de muerte, tanto para la madre como para el niño.
2. para que la cabeza del bebé pueda pasar por un espacio tan pequeño tiene que nacer cuando el cerebro es aún pequeño, y por tanto mientras el bebé sea un ser aun desvalido.
eso significa que hay que cuidarlo durante mucho tiempo, lo que exige a su vez un sólido vínculo del hijo con la hembra.
Bill Bryson
"El hecho es que no sabemos. no tenemos la menor idea. no sabemos cuando empezamos a hacer muchas cosas de las que hemos hecho. no sabemos que estamos haciendo en este momento o como afectarán al futuro nuestas acciones actuales. lo que si sabemos es que solo hay un planeta para seguir haciéndolo y sólo una especie capaz de cambiar las cosas de una forma considerada"

Bill Bryson
¡Quérome ire, quérome ire!
Para onde, non o sei.
Cégame os ollos a brétema,
¿para onde hei de coller?

N`acougo cunha inquietude
que non me deixa vivir;
quero e non sei o que quero,
que é todo igual para mi.

Follas Novas-Rosalia de Castro
que los monos tengan unas estructuras faciales diferentes a las humanas que les impiden sonreir, me anima a pensar en la nuestra como la especie elegida.

¿libres?

¿hemos escogido vivir?¿hemos escogido existir?¿hemos escogido ser humanos? ¿donde empieza nuestar libertad? ¿donde termina? el final lo tengo más claro, mi libertad termina donde empieza la de mi hermano.
quizás es que la libertad que buscamos es diferente a como la creemos. la verdadera libertad no se encuentra fuera, ni en las circunstancias ni en lo que nos rodea, la verdadera libertad es interior, por eso puede explicarse el sentido de algunas vidas cuyas circunstancias son desoladoras, por eso puede explicarse la desesperación de algunos que lo tienen todo...
cuando hay nubes, día gris, el sol está detrás de aquello. cuando hace sol, las nubes no están detrás.

-podemos aplicar esto mismo a las alegrías y tristezas del hombre? cuando estamos alegres no hay tristeza, cuando estamos tristes, siempre está el sol detrás, aunque no lo veamos.
-el mismo fuego que alivia al cuerpo cuando este tiene frio es el que lo quema si el cuerpo se aproxima demasiado
-la materia mantiene separadas las almas pero también las une
"Para a vida, para a morte,
e para sempre en jamás
pedinte a Dios, e Dios doúteme
por toda unha eternidá"

Follas Novas-Rosalia de Castro
"¡Mar!, cas túas auguas sen fondo,
¡Ceo!, ca túa intensidade,
o fantasma que me aterra
axudademe a enterrar"

"Follas Novas"-Rosalia de Castro

Alguien disfrazado

detrás de este mundo tiene que haber un Alguien, disfrazado de Nadie, con un disfraz tan bueno que hace pensar a muchos que todo lo que existe es fruto del azar

HS inferior-superior

el hombre inferior vive aferrado a lo inmediato, mientras que el hombre superior se proyecta hacia delante, sacrificando la satisfacción pronta e inminente
DESPREOCUPADO PERO NO INDIFERENTE

no me atrevo

No me atrevo a mirarte a los ojos después de todo. No me atrevo a seguir tu mirada cuando se dirige a la mía. No me atrevo a sonreírte ni a mantener una conversación larga contigo, no me atrevo a perdonarte por si no estás arrepentido. No me atrevo a afrontarlo, tampoco a asumirlo, no me atrevo ni a creérmelo, no me atrevo. Y ya no estás tú para quitarme ese miedo, para decirme que adelante, que me atreva, que hoy puedo. Todo esto es contra ti, y así ya no me atrevo.Todo ha cambiado. Cuando cambia la base, todo lo demás se modifica, aunque siga siendo lo mismo por lo menos cambia de posición, se altera, así se han ido modificando cada una de las partes de ese todo. No me atrevo a ver los cambios, y a comenzar mi vida de nuevo con estos. No me atrevo a olvidarte en la rutina, a asumir que ya te has ido muy lejos. No me atrevo a reconocer lo que sufro, por miedo a hacerlo, por miedo a que sea ese un motivo de mayor sufrimiento, no me atrevo a buscar una solución por si no es esta vez la correcta, no me atrevo, y tú sigues en silencio.No me atrevo a volver a vivir, a sonreír si estás lejos, por si me ves y piensas que ya no necesito tu seguridad en mi miedo, por eso no me atrevo.Y ahora te das cuenta que sin ti no me atrevo ni a atreverme, que sin ti los ojos no miran, ni la boca sonríe, y ahora te das cuenta que sin ti solo hay miedo y pesadillas, ganas de terminarlo todo, de huir del propio sufrimiento, ganas de empezar todo de nuevo, sin haberte conocido, o mejor con tu mirada siempre cerca, sin que el miedo se pusiese en medio. Y ahora te das cuenta de que el miedo de tu ausencia me bloquea, y entonces, no me atrevo. No me atrevo a confesarte que te echo de menos, que sin ti el vacío es tan grande como tu presencia lo era antes, no me atrevo a seguir sin ti.

yo te lo puedo contar

Yo te lo puedo contar, te puedo contar que hay en ese espacio entre tú y yo, entre tu vida y la mía, te puedo contar que conozco las palabras que salen de tu boca en cuanto me doy la vuelta, no creas que te haces un favor cuando hablas a la gente así, ellos se irán pronto pero yo no, y entonces solo te quedarán tus palabras y mi presencia, y entonces te tocará decidir, y serán mayores ellas que yo…Te puedo contar que veo en tu mirada cada noche, cada mañana, cada llegada y cada despedida, te puedo contar que veo en tus mentiras, en tus excusas inevitablemente falsas.Te puedo contar que nunca se te ha dado bien mentir, y he estado orgullosa de esa virtud tuya, pero ahora se ha convertido en defecto, ahora que eso se me viene encima y preferiría conocerte un poco menos, quererte menos, que tus mentiras fueran para mi verdades, no distinguir tus miradas completas de las medias miradas, me encantaría poder seguir sin ti, pero no puedo, y tú lo notas cada día pero no dices nada, yo no se que decir tampoco, a veces las palabras parecen tan pocas para expresar lo que sentimos, no se porque sigo aquí, quizás porque no dejo de creer en que ese brillo de tus ojos-que cada día es menor-reviva alguna vez y saques todo eso que te hacía grande del fondo, pues aunque pienses que lo has perdido, ahí sigue no se si para darte esperanza a ti o más bien para darme a mi un motivo para quererte.Quizás porque no olvido tu sonrisa, como si ella fuese cómplice de mis lágrimas, como si ella supiese todo lo que esta sucediendo pero no se atreve a contártelo, como si el inocente fueses tú, de eso intenta convencerme tu sonrisa...pero aún no lo he conseguido.Te puedo contar que aunque te de lo mismo yo seguiré insistiendo, para ganarle un pulso a tu maldad, a tu triste rebeldía carnal, pues se que el amor ganará una vez más y habrá un perdón de verdad.Quizás cuando te arrepientas yo ya no estaré aquí, de momento tengo paciencia para seguir esperando.

la mirada de la muerte

Desde aquella ventana lo contemplaba todo, como el guardián tiene un lugar privilegiado en lo alto de la torre, como el jefe situado en una posición superior, como aquel que disfruta de viajar en un coche con cristales ahumandos, en el que ves sin poder ser visto, así ella lo observaba todo desde su ventana, pero nadie la veía. Hacía años que era así, y nadie había adivinado el secreto, nadie había conseguido seguir sus pasos, eran un misterio, pero sin demasiada importancia aparente, pocos tenían tiempo para resolverlo. Así iban pasando los años, y ella desde su ventana seguía observando, cada mañana, fiel a su nombre y a sus promesas, fiel a su papel insustituible, así cada día miraba a unas cuantas personas, y en cuanto estás le miraban, entonces ya estaba todo hecho. En esa mirada inocente ya no había vuelta atrás, ya no había más palabras que retirasen los hechos, que los negasen o evitasen, devolverle la mirada a la muerte era sin duda el final, el final de un larga o corta vida, el final de un azar perfectamente calculado, el final perfecto que no podía ser otro, así era ella tan fiel con sus miradas, cada día correspondida por unos, la mayoría de ellos ancianos, que andaban ya desde hace tiempo buscando ese encuentro, esa mirada, pocos jóvenes, los que lo hacían eran jóvenes inquietos, que ella temía llevarse, o jóvenes desgraciados que buscaban ansiosos esa mirada, como solución, como final a una existencia corta y sin sentido, a una existencia a la que no supieron darle una segunda oportunidad, porque nadie quiso ayudarles, porque no se sintieron ayudados por aquellos que permanecieron fieles a su lado, porque no siempre es fácil seguir, porque a veces no mirar a la muerte, no responder a esa mirada que notamos en nuestras espaldas, en nuestra cara, a veces, cuando todo resulta demasiado complicado y no encontramos más miradas de consuelo que la de la muerte que nos anima a ir con ella, entonces respondemos, miramos, y luego morimos de nuevo.

despedida callada

Entramos con cuidado, intentando hacer el menor ruido posible. Sin embargo, una vez más, te diste cuenta de nuestra presencia sin que nosotros te la delatásemos. Como si la vida te hubiese enseñado también a eso, a detectar las presencias calladas, como si eso también lo hubieses aprendido a lo largo del camino.Nos miraste tranquila, sonreíste. Te devolví la sonrisa. Tu mirada una vez más, sincera, tranquila, penetró en la mía y un escalofrío me recorrió el cuerpo, como si esa mirada fuese la última, como si fuese esa una advertencia final, que hablaba de un nuevo comienzo en la que tu mirada sería sustituida por tu ausencia y tu recuerdo.Nos fuimos acercando, lentamente, parecía que al hacerlo así ralentizaríamos el tiempo, queriendo detener el tiempo que se nos acababa, la vela que se consumía rápidamente, llegando ya él final de su llama.Me acerqué la primera y te besé la frente mientras apretabas fuertemente mi mano, fue un beso largo, eterno, fue el último y el primero, y los dos lo sabíamos, y lo intensificamos más que nunca. Cogiste mi mano entre las tuyas y volví a encontrarme con tu mirada, tus ojos se llenaron de lágrimas, los míos también.Ni tú ni yo estábamos preparados para aquello, ¿ quién está preparado para una despedida? Ni siquiera el que se marcha agotado. Estuvimos largo rato así, sin dejar pasar el tiempo, sin querer asumir esa realidad, sin sufrir, sin amar, o amando y sufriendo intensamente, sin palabras.

desesperación por encontrar la libertad

Me gustaría hacerte una buena comparación, me gustaría explicarte bien que no es una búsqueda desesperada, es una vida por recorrer, por vivir. Me gustaría explicarte que la libertad es como la vida, en cada uno diferente, pero común en todos, inexplicable, existencial, con un montón de leyes llenas de excepciones.Me gustaría encontrar las palabras para contarte como encontrar la libertad, pero la libertad no se encuentra, la libertad es vivir, la libertad es querer, la libertad es escoger en cada decisión entre los demás o uno mismo, la libertad es el nombre que damos al hecho de decidir, y eso es vivir. La libertad es la vida, y la vida no es necesario buscarla desesperadamente, pues no está en ninguna parte, la libertad está en cada sonrisa que decides regalar al de enfrente, en cada momento que decides continuar, en todo lo que haces porque quieres hacerlo, la libertad está también en someterse voluntariamente a la voluntad de otro por el único motivo por el que merece la pena someterse y ese motivo es el amor. Si alguna vez te sometes a algo o alguien por algún otro motivo distinto al amor, entonces si que será un mal uso de la libertad. La libertad es escoger que puerta deseamos abrir y saber que solo tenemos una oportunidad, que una vez decidido no podremos volver atrás, aunque si desviarnos del camino que en otro momento nos pareció el correcto.La libertad es también saber porque se está en un lugar, y cuando los motivos no están tan claros, entonces debemos preguntarlos lo mismo que el famoso psiquiatra judío, Víctor Frank, a sus pacientes; ¿por qué no se suicida usted? Entonces, ellos mismos se daban cuenta de que tenían más de un motivo para seguir luchando, pues lo mismo, a veces no vemos claro porque estamos en un lugar, debemos agarrarnos entonces a los motivos que nos llevan a no marcharnos, a no abandonar todo aquello.Intentar buscar la libertad en lo ajeno es como querer salir lejos para conocerse a uno mismo, pues todo ello está mucho más cerca de lo que pensamos. La libertad está en ese lugar inmaterial donde se encuentra el amor, la esperanza y las ganas de seguir mañana, de volver a intentarlo y pensar que puede ser mejor, la libertad está en los días que decides que sonreirás un poco más, que aunque cueste volverás a empezar, que aunque te humille lo dirás, que aunque no apetezca estarás pensando en los demás, la libertad está en hacerlo porque te da la gana, y si no tener la valentía de buscar una causa que te ayude a seguir, de enfrentarte o en la valentía de dejarlo.A veces vemos la libertad como la cima, la meta, pero no, la libertad es el comienzo, la libertad es la decisión de cada día de continuar o de dejarlo. La libertad es escoger algo y dejar lo demás, la decisión no es tenerlo todo, todas las puertas abiertas, quien está en esta situación aun no ha hecho uso de su libertad, quien es libre es quien ya ha cerrado todas para dejar una abierta, esa que parece menos libre es la que realmente ha hecho uso de su libertad mientras que los demás, la miran envidiados de que haya sido ya capaz de decidir correctamente, mientras ellos siguen dudando, sin elegir nada, intentando disfrutar de todo, pero sin conseguirlo pues con todas las puertas abiertas, si no se entra en ninguna no se disfruta de lo que contiene ninguna, como quien con varias cajas no quiere abrir ninguna, y al final se pasa la vida con todas es su posesión, pues si abre una tendrá que dejar las demás, y cuando se quiere dar cuenta ha pasado ya la vida y no ha disfrutado del contenido de ninguna caja por no saber escoger una a tiempo, por no dejar las demás, por no arriesgar y amarrar demasiado, por no jugar pero tener en la mano todas las cartas, sin poder disfrutar de ninguna por miedo a perder, por miedo a no acertar, por miedo a no aceptar el contenido de la caja. Esa es la libertad, de una mujer cuando por escoger a un hombre deja a todos los demás, al resto de hombres, sin saber si a lo mejor alguno podría gustarle un poco más, por eso una madre arriesga por sus hijos sabiendo que ella perderá, y se sorprende ganando más de lo que tenía, ganando lo que nunca imaginó.Por eso la libertad es como el mar, que le tenemos admiración pero a la vez respeto, pues sabemos que un mal uso nos puede llevar a la muerte, a una muerte lenta en medio de las olas, en medio de las olas de la libertad, pero en un buen uso de este, es sin duda la mayor maravilla de la naturaleza, donde se puede observar una gran cantidad de vida, donde se pueden practicar deportes, curar las peores heridas, conseguir el mejor bronceado, y el mejor marisco para comer, por eso con un buen uso es el mejor consuelo, el mejor desahogo, la mejor visión, el mayor arte, el mayor regalo de Dios a los hombres, pero es necesario un buen uso, lo mismo pasa con la libertad. Que haya gente que se haya ahogado en el mar no significa que este sea menos, lo mismo la libertad.La libertad es querer, y escoger a los demás por delante de uno mismo, es amar. Y ya lo dice Julio Iglesias en una de sus mejores canciones y es que es más feliz quien más amó.

mi interior

Hoy se ha reunido mi interior, tras una larga discusión, tras una valoración de pros y contras, tras unas horas de larga indecisión, ha decido, por unanimidad que opta por el si, por la sonrisa.Hoy se ha reunido mi interior, y ha resultado decir que se ha acabó el seguir detrás de lo que no vale, o no saber muy bien por donde se va, que se acabó el ir cojeando por el camino, que se acabó el no disfrutar de lo que va tocando.Hoy se ha reunido mi interior, y ha resultado decidir que aun hay mucha partida por jugar, aun hay mucho que ganar, aun hay mucho que reír, que experimentar, que disfrutar, que hay ganas de volar.Hoy se ha reunido mi interior y ha decidido que no va a planear mucho más lejos que el mañana o el hoy, pues todo lo que se planea luego nunca sale como esperamos, es entonces emplear ese tiempo a disfrutar, y no ha pensar en lo que no pasará, pues la vida es siempre mucho mejor a la imaginación, supera todo tipo de imaginaciones, aunque estás parezcan más escasas de dolor que la propia vida, luego resulta ser la realidad más atractiva.Hoy se ha reunido mi interior, y ha decidido que pensaré en tu marcha cuando ya te hayas ido pero no mientras estás a mi lado, que te echaré de menos cuando me rodeé tu ausencia no en tu presencia.Hoy se ha reunido mi interior, y ha decidido que en unanimidad sonreirá, para conseguir una sonrisa verdadera, ningún miembro discrepará a ella, todos pondrán el máximo empeño en que cada una de las sonrisas sea pensando en la persona a la que la dirigimos, y sea unánime, verdadera, como la tuya.Hoy se ha reunido mi interior y ha resultado decir que seguirá luchando aunque la niebla lo rodee todo, aunque no se vea claro el camino, pues esté sigue estando aunque yo no lo vea, mi interior ha resultado decidir que merece la pena porque lo decidimos juntos un día, porque tenemos costumbres, porque me esperas en un montón de cosas, y yo a ti, porque los demás nos necesitan juntos, porque me he acostumbrado tanto a quererte que ya no podría vivir sin hacerlo, sin ti.
Ha resultado decidir que seguimos adelante.
"un discípulo nunca puede imitar los pasos de su guía. Porque cada uno tiene una forma diferente de ver la vida, de convivir con las dificultades y con las conquistas. Enseñar es mostrar qué es posible. Aprender es volver posible a sí mismo."

Paulo Coelho-El Peregrino de Compostela
frente a la heroicidad de las grandes aventuras personales, es preferible la valentía audaz de la constancia, aunque no se vea ni brille, pero en cualquier caso, es decisiva en la mejor biografía que se precie.
-las ideas se tienen, en las creencias se está.

EL FARO

En los días como hoy uno desearía más que nunca irse lejos, muy lejos, tan lejos que los que los gritos del enemigo envidioso se oyesen como leves susurros, confundiéndose con el viento, que toda esa masa de problemas que se arrastras desde hace tiempo y que hacen sufrir, que todo eso se mezclase con la brisa del mar y esta se la llevase lejos. Y es que en un día como hoy nos iríamos juntos al faro, a que el mar y el sol nos ayudasen, a coger fuerzas para volver a empezar, y es que un día como hoy todo se solucionaría en el faro.Pero el faro está ahí, es de las pocas cosas que no hace falta ver constantemente para asegurarnos que no se irá, de los pocos fieles en esta vida, así es el faro.
Ese faro firme y fiel, que ya estaba ahí antes de que llegásemos nosotros, que seguirá cuando ya todos nos hayamos ido, ese faro que no estaba ahí en vano, ese faro que está ahí por él y por ti.El faro está ahí para recordarte con sus vueltas y su constancia que sus días son callados, y sus noches guían a los desorientados, el faro está para recordarte que su luz también brilla en los fracasos, está para decirte que la noche en la que un barco naufraga él estaba intentando ayudarle, su luz era la misma que otra noche en la que consigue salvar a unos cuantos marineros despistados o sorprendidos por la tormenta, pero el faro brilla igual siempre, independientemente del resultado.Ese faro que se encuentra junto al mar, como la verdad junto a la libertad. Y es que el mar es como esa libertad de cada uno, tan peligrosa, tan profunda, que nunca parece tener fin, que cuanto más te acercas a la línea del horizonte más se aleja esta, que nunca llegas a alcanzar el límite, la libertad es como ese mar, que es el mismo para los surfistas que para los náufragos, el mismo para el niño que juega en la orilla que para el buzo que recorre su fondo, que no hay en el maldad sino belleza, pero es necesario un buen uso para no ahogarse en él, porque es mucho más grande que nuestra propia capacidad y aunque pensemos que podemos dominarlo, no es así. Igual que la libertad, por eso el agua que arrastra cada ola siempre es distinta que el agua de la ola anterior. Y el faro es esa verdad siempre próxima, pegada, adyacente a la libertad, siempre brillando con constancia, aunque a veces no se vea, porque el faro es el que alumbra cuando todo está oscuro, porque el faro es el que impide que nos ahoguemos en el mar, porque el faro es constante y firme. El faro es fuerte en lo alto. Atrae y da luz, es guía.
Por eso al faro van todos, pero el faro solo va a vosotros. Por eso en el faro pueden estar todos, pero el faro está por vosotros. Por eso al faro lo vemos todos, pero él vela por vosotros desde allí. Porque los demás necesitamos ir allí para verlo, pero para vosotros el faro está en todas partes, y todo recuerda al faro. Por eso al faro lo visitan enamorados, familias, turistas, pero el faro está ahí para un padre y una hija, para él y para ti.
Días como hoy, los dos volveríais al faro, a hablar de todo, a no hablar de nada, confirmando con el silencio todo lo que podríais estar diciendo en esos momentos, por eso días como hoy se viene a la cabeza el faro, porque el faro no estaba allí en vano.
Porque el faro es para valientes, por eso los demás no saben verlo. Para valientes, y solo para estos, por eso habéis llegado hasta aquí, hasta este día en que todo parece tan gris, porque os habéis metido en una batalla que es solo para valientes, por eso el faro os recuerda una vez más que aunque haya náufragos en el mar el faro gana siempre, el faro sobrevive todas las tormentas, a pesar de ser el que las vive más de cerca, las supera todas, cada una, y aunque haya noches duras no se rinde para volver a empezar la noche siguiente, por eso es vuestro faro al que hay que mirar hoy, pues mientras los demás podemos hablar del faro este solo habla con vosotros, este tiene un mensaje que transmitiros, ese faro que representa a la verdad.Pasarán los años, pasarán las noches, pasarán las tormentas, pasarán los inviernos, todos se irán.Unos caerán enfermos de tanta mentira, otros se ahogarán intentando salvarse sin mirar la verdad, otros se rendirán a la verdad, pero el faro seguirá en lo alto, seguirá alumbrando cada noche con su verdad de tierra firme a los que quieran mirarle pero también a los que no, a los que han sabido apreciar su presencia, y también a los que no, a los que le darán las gracias y a los que nunca lo harán.Al final, antes de ahogarse en ese mar, en el último momento, la última mirada será al faro, ese faro que no estaba ahí en vano, y entonces comprenderán, y mirarán con envidia esa verdad, mirarán con envidia a vuestro faro.Y ese faro, que sabe alumbrar a tiempo, ese faro que está ahí para esos días como hoy en los que a kilómetros de distancia pensamos en él, ese faro no está ahí en vano, ese faro está ahí para él y para ti.

...

una mirada cansada que lo dice todo. comprensión excasa. detalles que se quedan en el aire, sin que nadie los proteja, sin que nadie los sostenga, sin que nadie repare en su presencia. un millón de cosas por hacer, muy pocas hechas. planes y proyectos que vagan en el aire, esperando ser realizados, esperando que aquel muchacho alto diga que si a todo eso.
una tristeza excesiva. la valentía de los cobardes. la sonrisa de los amargados. el dolor de los desesperados. tu mirada que no entiende nada, que no se abre al diálogo, que es más simple, que no comprende que no todas las sonrisas encierran alegría, que el ser humano es algo más complejo que un par de conversaciones en un pasillo, que no es posible abrir el alma en esos momentos tan rápidos.
tú te callas, yo me callo. no comprendes. te aseguro que comprendo menos. mucho menos. muchísimo menos. no entiendo nada. la incomprensión vaga por mi entorno, día y noche, sin comprenderlo vivo, sin comprenderlo actuo, solo me queda un poco de esperanza, que cansada ya, se va desvaneciendo poco a poco, con elegancia se va marchando, de una forma sutil para que apenas notemos el cambio, pero con ella se va también la luz, la paz.
toca volver a empezar sin ti, aunque de momento sigues ahí.una presencia ausente.una vez más no dudo en que saldré adelante, aunque aún no sepa como.

ai tes

"ai tes o meu corasón,
si o queres matar ben podes:
pero, como estás ti dentro,
tamén, si ti o matas, morres"

cantares galegos-Rosalia de Castro

(he eliminado la traducción, hasta los aragoneses lo entienden ...)

artista en el metro

sucedió hace, aproximadamente, medio año. me cogí el metro con prisa y cansada. había quedado con dos amigas para cenar y no llegaba. el metro lleno. ni un sitio para sentarse. yo agotada. me muevo de un vagón a otro, hasta que encuentro un sitio. me siento. cojo mi libro de bolsillo, que en este momento no recuerdo ya cual era, y comienzo a leer. cuando llevo haciéndolo un rato me siento observada, a punto de levantar la vista me doy cuenta de la idiotez que estoy pensando, hay muchísima gente en el metro, es lógico que me sienta mirada, pero no. es diferente, me siento mirada, observada por alguien. con el fin de averiguar que ocurre levanto a vista, y en frente me encuentro a un hombre joven, de pelo negro, ojos pequeños y oscuros, delgado y no muy alto, va vestido con una camisa flamenca negra que le da un aire bohemio, unos pantalones negros y unas botas, también negras. me mira. pero aprece concentrado en otra cosa. le miro. entonces me doy cuenta de lo que ocurre, él me mira, mira su blog-que tiene sobre sus rodillas- y con un lápiz dibuja. me mira, mira al blog. así largo rato hasta que se da cuenta de que le estoy mirando, de que me he dado cuenta de que me está dibujando. intento seguir leyendo, pero no lo consigo. me mira y sonrie. le miro. le admiro. en nuestras miradas se cruza algo más, yo me he dado cuenta de su arte, de que tengo delante a un artista, y él se ha dado cuenta de que le he comprendido, de que veo en él algo más que un hombre; un artista.
continua dibujando, entre sonrisas, seguimos las siguientes paradas. dibuja también a otras personas del vagón. paramos, quedan tres paradas para mi destino, la persona que iba a mi lado sentada se baja, inmediatamente,sin pensarlo dos veces, como si estuviese esperando el momento, el muchacho, joven, guapo y artista, se levanta y viene a sentarse a mi lado. entonces, abre su libreta y comienza a enseñarme los retratos que ha hecho, muchas de las personas alli retratadas continuan entonces en el vagón,me sorprendo enormemente de la similitud entre el retrato y la realidad. un verdadero artista, que no solo refleja las facciones de la gente, sino que es capaz también de dibujar sentimientos, pueden apreciarse en los retratos las caras de alegría,sufrimiento, preocupación o cansancio de los protagonistas. no tengo palabras, él continua enseñándome. sabe que ha encontrado a alguien que comprende su arte. pasa la página, y me veo ahí. retratada. intenta arrancar la hoja, peor me niego. es un artista y ese es su blog. entonces me dice que así me recordará siempre en su blog. sonrío. le pregunto cómo lo hace, la gente se sube y baja muy rápido en el metro, como le da tiempo a hacer retratos tan perfectos en tan poco tiempo.
entonces, me explica que él traza unas cuantas lineas para tener más o menos la cara de la persona, para que no se le olvide. así lo hace de treso cuatro. y después la s perfecciona, si no se han bajado aún lo hace mirándolas, y si se han bajado ya pues recuerda aún su cara como para terminar el boceto inicial.
llegamos a mi parada, me despido rápido y me bajo.
me estoy yendo y miro hacía atrás, él mira. me sonrie una vez más y luego desaparezco entre la gente.

vive

"Porque nadie puede saber por ti. Nadie puede crecer por ti. Nadie puede buscar por ti. Nadie puede hacer por ti lo que tú mismo debes hacer. La existencia no admite representantes."
Jorge Bucay

bartolo

La primera noche que oí aquellos gritos agudos e infantiles no distinguí si se trataba de un pequeño muchacho o si, por el contrario, era una mujercilla la dueña de aquel revoltoso animal. Únicamente pude apreciar la paciencia y constancia con la que llamaba a su perro.
Los gritos constantes me levantaron de la cama, y me llevaron hasta la ventana, se trataba de una de las primeras noches del verano, las temperaturas habían subido mucho, e inesperadamente, en poco tiempo dando lugar a noches calurosas en las que conciliar el sueño se hacía más difícil de los habitual. Aquella noche la presencia de Bartolo calmaba la tensión acumulada tras varias vueltas en la cama y miradas incesantes al reloj en el que pasaban las horas sin que el sueño se dignase a hacer acto de presencia.
Me dirigí a la ventana, cogí un cigarro y el mechero y me senté. Mientras lo encendía buscaba aquella silueta infantil a la que oía desde hacía un rato gritan incansablemente. Al fin la encontré, los cabellos largos y rubios y la forma de andar característica de una mujer, además de el pequeño bolso infantil que llevaba sobre una mano me confirmó en la hipótesis de que se trataba de una dueña y no de un dueño la que cuidaba a Bartolo en las calurosas noches madrileñas, sacándolo a pasear a altas horas.
Mientras la ciudad dormía ellos disfrutaban de un agradable paseo, que tenía como único testigo a la luna, y desde entonces, a mi también, pero eso, aquella dueña de corta edad no lo sabía.
Desde aquella noche de luna Bartolo y su pequeña rubia fueron mi consuelo y mi rutina en noches de insomnio, ellos eran los que me acompañaban sin saberlo a recorrer los últimos pasos en busca del sueño, a realizar la transición entre el día y la noche, en la que todo parece callarse para mostrar su verdadera cara, para mostrar el interior siempre callado y confuso.
Cada noche, durante las dos semanas que duró aquella extraordinaria situación, yo esperaba paciente la salida de mis vecinos para conciliar el sueño. Tras este episodio volvía tranquila a la cama, sabiendo que las horas de sueño habían comenzado entonces.
Ni un día faltaron a la cita, ni un día dejé de oír aquellos gritos infantiles que llamaban a Bartolo, y este perro fiel acudía sin fallo ni retraso a la cita de su ama, que impaciente y responsable sacaba cada noche a pasear a bartolo.
Una noche, cuando la rutina de aquel paseo se había apoderado de mi, entonces no oí aquellos gritos, impaciente por el retraso, aunque si mirar el reloj sabía que el tiempo de la salida había pasado ya, y en la calle no parecían oírse los jóvenes gritos, entonces, me asomé preocupada a la ventana con el fin de encontrar alguna señal que me delatara la ausencia de aquellos compañeros de la noche, que había conocido sin ellos saberlo, entonces salí en busca de una señal que me explicase el porque de aquel cambio a una rutina tan arraigada ya en las noches calurosas de aquel mes de junio. y en la calle encontré la respuesta.

en busca de respuestas

¿la complejidad enriquece o empobrece?, ¿de qué tipo de complejidad hablamos?


qué es la eternidad? La explicación a lo inexplicable, pero que intenta explicar? La existencia sin tiempo cuando este acabe, o sea, lo que habrá cuando no haya tiempo, o bien, una existencia paralela a la existencia espacio-temporal pero sin estas dimensiones? O bien otra cosa diferente a esto?


para el ser humano es inconcebible imaginar una existencia sin tiempo, pues somos esencialmente temporales.es como si las coordenadas espacio y tiempo nos atravesaran de lleno, es nuestro asidero.

Por eso la eternidad nos la imaginamos como tiempo infinito. Y el no-tiempo nos lo imaginamos como la congelación de un instante, que no pasa, que no transcurre, no cambia, pero no deja de ser un instante. (¿te acuerdas de Momo y las flores del tiempo?).

A la vez, el hombre tiene un anhelo de eternidad, que no se explicaría si no fuéramos capaces de ella. Pero el cuerpo se corrompe con la muerte, el alma es inmortal. Y al mismo tiempo, también en la eternidad gozaremos de un cuerpo, pero en estado glorioso…. "ni ojo vio, ni oído oyó….".
Se me viene a la cabeza cómo sería la existencia del primer hombre (Adán y Eva) antes del pecado original. Y si quizá el tiempo sea realmente una cadena consecuencia de la caída ….el hombre está llamado a la eternidad… la muerte no es realmente algo natural ….Pero también el tiempo se ha dignificado cuando Dios entró en la historia. Nació en un momento temporal concreto, vivió en unas coordenadas espacio-temporales determinadas…Dios atravesó la historia humana. Se ha insertado en el tiempo y en el espacio humano. (y Dios murió, tampoco podemos olvidarlo. Y resucitó ()
No sé si me he desviado de la pregunta inicial "¿o bien otra cosa diferente a esto?" claramente diferente será cuando S. Pablo sólo sabe expresar que "ni ojo vio, ni oído oyó lo que Dios tiene preparado para los que le aman".


cuando hablamos d eternidad también nos referimos a la dimensión del espacio o solo del tiempo? Que es infinito?

Creo que la eternidad se relaciona más con el tiempo. ¿quizá el infinito con el espacio?. ¿espacio eterno, o espacio infinito?, ¿tiempo eterno, o tiempo infinito?.

Los primeros hombres, Adán y Eva, tenían cuerpo, ¿es eso posible? es compatible el cuerpo humano con la perfección? fue la naturaleza en algún momento(del tiempo )perfecta? O su perfección está en evolucionar hacia esta (hacia la perfección) seleccionando.
Claro que es compatible el cuerpo con la perfección. Dios fue perfecto hombre y perfecto Dios. Además en el cielo resucitaremos con cuerpo glorioso.
El hombre es una pasada: cuerpo y espíritu. Indisolubles y complementarios. ¡Mola!, ¿no?.
Creo que por complejidad pueden entenderse dos cosas contrarias, la complejidad egoísta, o la complejidad que hace rico el interior del hombre.
No podemos simplificar, o intentar simplificar a un ser tan complejo como es el hombre, y en su naturaleza, también compleja. Pero por otra parte, es Dios un ser complejo? O es simple, porque si es simple, entonces la perfección está en la simplicidad y nunca en lo contrario, no? Dios es uno y trino. Unidad en la trinidad. Trinidad en la unidad.
Simple es un adjetivo cargado de connotaciones negativas (es similar a "incapaz" "no llegar a más" "no dar más de sí"). Habría que encontrar una buena definición para perfección. ¿nos atrevemos con ella?


Por otro lado pienso, creo que no estoy siendo muy ordenada en los razonamientos, pienso que en el fondo las cosas son simples, que Dios es uno, que tenemos un fin, y solo hay una verdad, pienso que en realidad todas las ciencias, y la naturaleza se rigen por una ley, que hay una ley que lo resume todo, no lo estoy explicando muy bien, pero lo que quiero decir es que , por ejemplo la ciencia tiende cada vez más generalizar, a unificar leyes, a buscar la ley que lo explique todo, pienso que en el fondo Dios no nos va a dar en la eternidad soluciones a los problemas inexplicables , no nos va a dar razonamientos lógicos, no nos va a explicar todo, ni a resolver las incógnitas más complicadas, simplemente entenderemos una cosa, y es que no hay problemas, los problemas no existen, ninguno, que hay una verdad y ya, sin problemas ni soluciones, no se si me he explicado muy bien(se que no) pero no se si me has entendido.


He leído muy rápido el párrafo. Pero, así de primeras, se me viene a la cabeza la imagen de la verdad como una figura geométrica, con muchas caras, pero una sola figura. Con muchos matices pero una sola verdad (no estoy defendiendo a ultranza el relativismo, ¿eh?). No sé si me he explicado. Tendría que pensarlo más despacio.

silencio

"Creía no sentir otra cosa que el vacío
transcurrir de los segundos."

Todos se miraron desconcertados, sin saber que decir, sin palabras, con miedo, con silencio e intensidad se miraron. Nadie sonreía, no había nadie que se escapara de aquel momento, no había nadie más tranquilo para consolar, no había palabras, un silencio profundo lo confirmaba todo, como sucede en los momentos importantes y conmovedores de la vida que van seguidos de un silencio que les da esa categoría de inolvidables, como si en el silencio sucediera que los grabamos en la mente, como si el silencio fuese ese tiempo intenso que necesitamos para asimilarlo, para asumirlo, para darle la importancia que tiene, así recibimos el momento.
Tras el mayor estruendo que jamás habíamos oído vino el silencio, como excusa, como la lucha de contrarios en la que estamos implicados, como si el silencio fuese la única forma de vivir esos momentos.
El silencio que lo invadió todo que, aunque no nos conocíamos entre nosotros, nos unió profundamente, nos marcó, un silencio difícil de olvidar, que lo diferenció de todos los silencios anteriores y posteriores, un silencio que afirmó que no había explicación para algo tan inhumano y tan inexplicable, que no había palabras de consuelo para las almas que acababan de ser destrozadas. Como si fuese en aquel momento un consuelo de Dios que condena lo sucedido.
Aquel silencio equiparable al silencio después de un parto, tras el final de los gemidos maternos, y antes de que el pequeño rompa a llorar. Un silencio tan profundo como el de un bosque tranquilo y profundo, como el de la muerte, como el silencio de un sueño mudo.
Un silencio, y después vino todo lo demás, las sirenas, las ambulancias, las muertes y las cifras, los juicios, los acusados, los actos religiosos, y los civiles, los himnos y los responsos, los ataúdes, la sangre y el dolor, pero todo vino después del silencio.

desesperados ojos castaños

camino tranquila por la calle. he quedado pero no tengo prisa, llego a tiempo.
absorta en mis pensamientos paso por delante de un supermercado, en la puerta hay una chica joven pero demacrada, sus pupilas dilatadas por la droga consumida han perdido todo el brillo que algún día tuvieron. la ropa descuidada, vieja y sucia. el pelo grasiento. y una expresión de desesperación que no puedo olvidar.
me pide dinero. sigo mi camino. se acerca. acelero el paso. me escupe en la cara. la miro. me mira.en sus ojos veo una ira triste, sin fuerza, odio que me transmite el dolor de su alma. en su mirada veo gritos de desesperación. es la mirada más triste que jamás he visto, una mirada de absoluta soledad.
entonces, tras unos instantes, me habla otra vez con voz degradada, cansada, triste,desesperada, con odio en cada una de sus palabras me pregunta:"¿te ha jodido?" la miro de nuevo. se impacienta ante mi silencio y repite: "¿te ha jodido que te escupiese?"vuelvo a mirarla. respondo: "no. creo que la única que se jode con esto eres tú". me mira desconcertada, el odio desaparece por unos segundos, las lágrimas inundan sus tristes ojos castaños. se da la vuelta y comienza a andar.
me quedo parada. mirando como camina de espaldas a mi, en otra dirección. espero por si decide volver.la pierdo de vista. entonces, continuo mi camino.
mis ojos se inundan también de gruesas lágrimas, que comienzan a descender tranquilas y tristes por las mejillas, lágrimas de incomprensión del mundo, lágrimas de comprensión de esa soledad.
lágrimas que ni imaginan la terrible desesperación de esa vida que se siente perdida en un mundo que intentó comerse y ahora le come a ella. lágrima sque no pueden explicar lo desgarrador de aquellos ojos oscuros, que algún día brillaron, que hoy están apagados y trsites.
¿quién le daría la primera raya?

pie defectuoso

"la palabra PECADO deriva de Pecus, que significa pie defectuoso, pie incapaz de recorrer un camino. la forma de corregir el pecado es andando siempre hacia delante, adaptándose a nuevas situaciones y recibiendo, a cambio, las bendiciones que la vida da con tanta generosidad a los que le piden"
paulo coelho-"el peregrino de Compostela"

la caida

voy caminando tranquilamente por la calle. el día es bueno, tengo un poco de prisa pero acelerando el paso llegaré puntual a mi cita.
de pronto me tropiezo con algo. entonces, comienzo a descender, siento como mi cuerpo se valancea, en esos instantes intento desesperadamente mantenerme en pie, todo el cuerpo-y también el alma-se concentran por unos segundos para no perder el equilibrio.
fracaso. pocos instantes después me encuentro tendida en el sucio suelo de aquella calle principal.
lo primero que pienso entonces, cuestión de segundos, es si me ha hecho daño, si tengo dolor.no. algún rasguño pero poca cosa. entonces llega el momento de la vergüenza, me doy cuenta de que he caido, estoy tirada en el suelo, enseguida me rodea gente, para ofrecerme ayuda, puedo sola, me levanto rápido.
avergonzada por la caida y deseando que me haya visto el menor número de gente posible y que entre ellos no haya ningún conocido.
continuo andando, como si no hubiese pasado nada, una oleada de pesimismo ligero, poco profundo, me invade, he caido inevitablemente, soy más torpe y débil de lo que pensaba.
enseguida evito estos pensmientos y los sustituyo por otros más consoladores y menos realistas, como que había "algo" en el suelo que ha hecho inevitable la caida, sin pensar también que los demás no han caido, solo yo, lo que me lleva a concluir que el obstáculo es visible y evitable.
tras la oleada pesimista, me invade otra de un optimismo mayor. estoy de nuevo en pie, de nuevo caminando. ha pasado.
aunque se que no tardaré mucho en volver a caer, en ese momento me prometo fijarme mucho más en donde piso. al cabo de unos minutos he olvidado ya la caida y camino sin mirar al suelo.

ser galego

Ser galego é morriña,
é olor a mar,
é sabor a zamburiña,
é ter o verde como a túa cor,
é pasear descalzo pola praia,
é saltar unha hogueira en San Xoan,
é tomar unha "Estrella Galicia"
é disfrutar de Rosalía
é un orgullo
é o meu ¿onde? e o meu ¿porqué?

galegos con morriña

Son galego, e ninguen sabe explicar que ten galicia, pero o caso é que nada mais cruzar a fronteira da nosa comunidade che entra un profundo sentimento dende moi dentro de ti, e de súpeto sentes un desexo enorme de volver á túa terra, a Bendita Morriña galega. Os galegos levamos ese sentimendo moi dentro de nos.
Morriña sinte o meu corazon, e ó mesmo tempo unha profunda esperanza de poder estar preto persoa á que quero, estas tan lonxe e ó mesmo tempo tan preto que sinto a tua presencia cada momento, cada segundo. Estas dentro de min, na miña alma. E iso é o que me aleda cada dia.

sello de identidad

La morriña o nostalgia es un sentimiento propio en todos los seres humanos. Sin embargo, para los gallegos es mas que un simple sentimiento, es un sello particular de identidad. La morriña de aquel gallego que un día ---sin desearlo---dejó atrás su mujer y sus hijos, su casa en la aldea, su amada y verde campiña, y emprende viaje hacia tierras desconocidas y no pocas veces ingratas, donde permanece lejos de todo lo que ama, donde los años transcurren en silencio cómplice con la tristeza...esa morriña llega a convertirse en un sentimiento que desgarra el alma. Morriña del emigrante que lloró la muerte de sus padres sin volverles a ver... y quizás, acolitado por esa misma morriña, también le llegó la muerte sin volver a ver su Terra Nai. Como esa morriña no hay otra igual y hay que ser gallego para comprenderla a fondo.

morriña del mar gallego

el mar se agita fuerte, el viento forma grandes olas que explotan junto a las rocas, impidiendo el baño de los turistas, probocando una enorme alfombra de espuma blanca. el mar se calma un instante y en seguida vuelve a atacar.
la soledad me acompaña y únicamente con ella disfruto de la belleza natural, del espectáculo que el mar nos prepara

dolor

"nada tengo que ofrecer a mis lectores, pues, sino mi convicción de que, cuando llega el momento de sufrir el dolor, ayuda más un poco de valor que un conocimiento abundante; algo de compasión humana más que un gran valor; y la más leve tintura de amor de Dios más que ninguna otra cosa"
Lewis

risa

es algo ineviable y llega siempre en el momento menos oportuno. es inevitablemente molesta y a su vez el máximo placer compartido.
es la risa. que interrumpe la seriedad de una reunión de trabajo, que entre los adolescentes vagabundea inocentemente, sin razón alguna.
es la risa de un niño cuando llevamos un buen rato intenando poner caras ridículas para ver su sonrisa. es la risa del ebrio que enseña todos sus dientes con aire triunfal y triste.
la risa en una clase, ante la cual el profesor asombrado pregunat el motivo, ¿cómo explicar a la seriedad de un catedrático que no hay motivo para ese escándalo, que la risa ha llegado sin buscarla?
esa risa en los momentos de máxima desesperación o de cansancio absoluto. la risa que continua sin que seamos capaces de pararla, hasta dolernos el estómago, esa risa que nos renueva por dentro, que nos une a los amigos con los que la hemos compartido, la risa que nos ayuda a olvidar-aunque solo sea por unos momentos-la dureza de la vida.
esa risa que alegra las miradas, que da un soplo de esperanza.

mejor

MEJOR FUERA QUE DENTRO. Y MEJOR POR ARRIBA QUE POR ABAJO.

publico esta frase en honor a una gran amiga, que una tarde de estudio, entre risas y nervios me la dijo... una gran amiga que es un ángel!

amigos

La amistad es un alma que habita en dos cuerpos; un corazón que habita en dos almas.

es esta definición de aristóteles, aquel famoso filósofo griego, la mejor que he encontrado, que he leido...la mejor definición de amistad. afirmando que dos amigos, no son semejantes o cercanos, si no que son un mismo alma...

artistas

"Todos los artistas tienen en común la experiencia de la distancia insondable que existe entre la obra de sus manos, por lograda que sea, y la perfección fulgurante de la belleza percibida en el fervor del momento creativo: lo que logran expresar en lo que pintan, esculpen o crean es sólo un tenue reflejo del esplendor que durante unos instantes ha brillado ante los ojos de su espíritu."Juan Pablo II(papa de la iglesia católica)
"Ningún gran artista ve las cosas como son en realidad; si lo hiciera, dejaría de ser artista." Oscar Wilde(dramaturgo y novelista irlandes)
"El artista vive una relación peculiar con la belleza. En un sentido muy real puede decirse que la belleza es la vocación a la que el Creador le llama con el don del talento artístico."JPII
"Hay que ser un artista para entender a otro. Los críticos de arte no se parecen mucho a los grandes pintores."Norman Mailer(escritor estadounidense)
"Lo vulgar es el ronquido, lo inverosímil, el sueño. La humanidad ronca, pero el artista está en la obligación de hacerla soñar o no es artista."Jardiel Poncela(escritor español)
"El artista es siempre un perseguidor de la belleza."Doménico Cieri Estrada(escritor mejicano)

prisión

"La peor prisión es un corazón cerrado"

esta frase de Juan Pablo II es para todos, que tantas veces cerramos el corazón a los demás por miedo a que sea demasiado exigente la entrega, por miedo a darnos de verdad, pero sin recordar que lo único que vale la pena es el amor.

vivir ahora

"Lo pasado ha huido, lo que esperas está ausente, pero el presente es tuyo."
proverbio árabe

morriña morriñosa

me despido. una vez más. me despido de mi gente, de mis costumbres, del verano, del descanso, de la familia, de la buena vida, de esta ciudad, de mi tierra me despido una vez más.
me despido tranquila. no hay prisa para hacerlo. no hay prisa para acelerar lo costoso, para acercar el momento del dolor, no hay prisa para marcharse.
la morriña se va acercando, callada, tranquila, inocente y victima. conoce ya a su compañera, me conoce, somos viejas amigas, noe s la primera vez que estamos juntas.
me despido, por último, del mar. compañero más fiel.
mientras me voy las lágrimas fluyen tranquilas y tristes por las mejillas, ¿qué importa ya?

ya no queda

ya no quedan palabras. ya no quedan historias. todo ha sido escrito. todo ha sido contado. ya no quedan ilusiones.todas han sido robadas. ya no quedan esperanzas. todas han sido destruidas. ya no quedan luces. todas han sido apagadas. ya no queda cariño. todo ha sido destruido. si no estás, ya no queda nada.

a nosa terra

estoy en un lugar increible, indescriptible, aún así intentaré-sin muchas esperanzas- redactar con palabras lo que veo, lo que siento,lo que huelo, lo que oigo...
los mapas me localizan en La Coruña(ciudade onde ninguén é forasteiro-ciudad donde nadie es forastero), ciudad a la que llega el océano Atlántico, me encuentro en el paseo marítimo. en este ahy un mirador que separa las dos playas que rodean la ciudad, Riazor y Orzán. en la primera de ellas siempre hay familias, niños pequeños, ancianas coruñesas-de-toda-la-vida. en Orzán está la juventud, las pandillas, la vida, el deporte, los ligues, el pavo, las parejas. en medio de las dos estoy ahora. en un balconcillo situado sobre el mar, en la zona de rocas. a la derecha, a la izquierda y delante de mi hay mar, detrás también. estoy rodeada.más atrás la playa.
el cielo está azul.el mar también.
el mar está tranquilo, yo también. a medida que pasa el tiempo la marea sube, el viento aumenta. y en consecuencia las olas son mayores.sujeto las hojas de la libreta donde escribo porque se vuelan.
las olas cobran fuerza y al estallar contra las rocas llenan la zona de espuma blanca. luego el mar retrocede y llega, entonces, una nueva ola que con un rugido inconfundible estalla de nuevo contra la misma roca, de una forma similar pero diferente. pasa el tiempo. no hay prisa.pasan las horas pero no me canso. el sol desciende a mi izquierda. el agua suena fuerte, sonido inconfundible.el olor a salitre inunda el ambiente tranquilo de la costa gallega.
el alma se abre, dolorosa respira. cuesta hacerlo. la mirada se dirige al infinito, no hay un lugar fijo donde se pare, donde descanse. está ausente. a pesar de que estás a kilómetros de distancia tu presencia parece más profunda y amplia que este extenso mar(...)
(...)el ahua está cristalina. mi alma ahora también.

verdades

1. LA REALIDAD NO ES COMO A MI ME CONVENDRÍA QUE FUERA.
2. NO ES COMO DEBERÍA SER.
3. NO ES COMO DIJERON QUE IBA A SER.
4. NO ES COMO FUE.
5. NO ES COMO SERÁ MAÑANA.
6. LA REALIDAD DE MI EXTERIOR ES COMO ES.
SOLO PUEDO INICIAR MI CAMINO DESDE MI PUNTO DE PARTIDA.

Jorge Bucay

inspiración

la inspiración se esfuma. el folio permanece delante de mi, sin moverse. la pluma en mi mano derecha. tu imagen- imborrable-en mi mente. ojalá fuese al revés, ojalá fuese que la inspiración permaneciese conmigo, que el folio volase lejos y la pluma terminase en otras manos capaces de escribir con arte.
ojalá que tu imagen desapareciese de mi mente para dejarme de nuevo libre, para volver a disfrutar. para no pensar en ti en cada instantem para no tener siempre presente tu ausencia.
la inspiración regresa. tu imagen sigue en mi. ¿por qué no desaparece? ¿ por qué si quiero que no estés en mis pensamientos?
¿por qué tú haces tu vida y yo me paso la mia pensando en ti?

alma viva-alma muerta

Cowper fue un poeta inglés del siglo XVIII que escribió: "sumido en la profundidad de tu misericordia, déjame morir la muerte que toda alma viva desea"

una vez más, la paradoja de la vida y la muerte, la estrecha y extraña unión de ambas. la semilla que muere para que pueda nacer el árbol...

habla solo

"no hay nadie que sea valiente todo el tiempo. lo desconocido es un desafío constante, y el miedo es parte ineparable de la jornada.
¿qué se puede hacer? dialoga contigo mismo. habla solo. hazlo, aunque los demás puedan pensar que te has vuelto loco. a medida que hablamos una fuerza interior nos da la seguridad necesaria para superar lso obstáculos que deben vencerse. aprendemos las lecciones de las derrotas, que, inevitablemente, vamos a sufrir. y nos preparamos para las numerosas victorias que formarán parte de nuestra vida"

Paulo Coelho

fe y verdad

Tener fe significa no querer saber la verdad.

Nietzsche.

¿qué facilidades da al hombre la fe? es más fácil vivir sin ella, creo que a veces nos creemos que la fe es un consuelo, pero más que ello es una exigencia, es un planteamiento de vida profundo y generoso, eso es la fe en esencia, es no pensar en yo sino en tú. poner a los demás por delante. eso es la fe. para mi, más fácil no tenerla!!

monos y homo sapiens

Los monos son demasiado buenos para que el hombre pueda descender de ellos.

Nietzsche.

yo discrepo !

verdades

solo aceptamos la verdad cuando la negamos desde el fondo del alma.

¿¿??

libertad y amor

"si amas a alguien déjalo libre. si vuelve fue porque no necesitó. si no vuelve fue porque lo necesitó"
Fabiana Ridoldi

Salomón, Paulo, el tiempo y yo

hace ya demasiados años un viejo muy respetado e inteligente, conocido por todos aquellos que tenemos algún tipo de cultural eclesial y llamado Salomón dijo unas palabras cuya veracidad no ha disminuido con el paso del tiempo y que no está de más recordar de vez en cuando.
"generación va.generación viene, más la tierra permanece siempre igual. El sol se levanta, y se pone el sol, y vuelve a su lugar, y nace de nuevo(...)Lo que fue y lo que ha de ser, lo que se hace, eso se volverá a hacer.NO hay nada nuevo bajo el Sol.
a estas palabras añade Paulo Coelho que Salomón decía esto hace 3000 años no para que nos sintieramos inútiles o repetitivos. su intención era mostrarnos que, en ningún momento, estamos solos. Si Dios hizo que todas las generaciones anteriores encontrasen su rumbo, hará lo mismo por cada uno de nosotros. Al final, Él tiene milenios de experiencia con nuestros problemas.
a estas palabras de estos dos sabios yo no tengo mucho que añadir. de acuerdo con Salomón, de acuerdo-no totalmente con Paulo- pues, ¿para Dios hay tiempo?

niños

Carlos Caretto es un ermitaño italiano que afirmaba que si realmente fuésemos niños, verdaderos niños, en lugar de preocuparnos por lo que podemos hacer, contemplaríamos la Creación en Silencio. y nos acostumbraríamos a mirar calmadamente al mundo, la naturaleza, la historia y el cielo

amor

"de la misma manera que una ciudad precisa de leyes para que sus habitantes puedan vivir juntos, el hombre precisa de una única ley, el Amor, para convivir en paz con el mundo espiritual".(san Agustín)
" El verdadero amor no pide recompensa, pero merece una".(s.Bernardo de Clavaux)
"el amor es dios y la muerte significa que una gota de ese amor debe retornar a su fuente"(Tolstoi)
" las verdades del amor son como el océano: transparentes apenas en los lugares superficiales"(Palmore)
"cuanto más amamos a alguien más penetramos en el misterio de todos" (Jalal-Ud-Dim)
"donde existe la posibilidad de odio, existe también la posibilidad de amar, basta hacer una elección"(Tilliah)

cómo es él?

Mirándote a los ojos juraría
que tienes algo nuevo que contarme.
Empieza ya mujer no tengas miedo,
quizá para mañana sea tarde,quizá para mañana sea tarde.

¿Y Cómo es él?¿En qué lugar se enamoró de ti?
¿De dónde es?¿A qué dedica el tiempo libre?
Pregúntale,¿Por qué ha robado un trozo de mi vida?
Es un ladrón, que me ha robado todo.

¿Y cómo es él?¿En qué lugar se enamoró de ti?
¿De dónde es?¿A qué dedica el tiempo libre?
Pregúntale,¿Por qué ha robado un trozo de mi vida?
Es un ladrón que me ha robado todo.

Arréglate mujer se te hace tarde
y llévate el paraguas por si llueve.
Él te estará esperando para amarte
y yo estaré celoso de perderte.

Y abrígate, te sienta bien ese vestido gris.
Sonríete, que no sospeche que has llorado
.Y déjame que vaya preparando mi equipaje.
Perdóname si te hago otra pregunta.

¿Y cómo es él?¿En qué lugar se enamoró de ti?
¿De dónde es?¿A qué dedica el tiempo libre?
Pregúntale,¿Por qué ha robado un trozo de mi vida?
Es un ladrón que me ha robado todo.

¿Y cómo es él?¿En qué lugar se enamoró de ti?
¿De dónde es?¿A qué dedica el tiempo libre?
Pregúntale,¿Por qué ha robado un trozo de mi vida?
Es un ladrón que me ha robado todo.

José Luis Perales

hoy

Hoy, que me sueltas para andar, que no enciendes el caset,
hoy que no paras de fumar, y de remover el te,
hoy que te cuesta sonreír, que muestras tu perfil,
hoy que el silencio suena más, que hay poco que decir,
hoy que te enfrentas al papel, que me dices la verdad,
hoy que devuelves lo que soy, que me plantas en un bar,
explícame cuando fallé, porque se fue mi tren,
¿qué me faltó?, ¿qué no hice bien?, ¿qué fui?, ¿qué pude ser?
Y tanto soñar, para quedarme dormido
tanto sentir, para sentirme partido
tanto querer para no ser más que un infeliz,
que se perdió, que no aprendió a ser luna sin sol
soy un fantasma de mi yo, una sombra del ayer,
soy un muñeco sin guiñol, una historia que vender
soy peregrino de un porque , poeta sin papel,
soy navegante que partió, que no supo volver

Y tanto soñar, para quedarme dormido
tanto sentir, para sentirme partido
tanto querer para no ser más que un infeliz,
que se perdió, que no aprendió a ser luna sin sol

Y tanto soñar, para quedarme dormido
tanto sentir, para sentirme partido
tanto querer para no ser más que un infeliz,
que se perdió, que no aprendió a ser luna sin sol.

Carlos Lázaro

pequeñas cosas

Uno se cree
que las mató
el tiempo y la ausencia.
Pero su tren
vendió boleto
de ida y vuelta.
Son aquellas pequeñas cosas,
que nos dejó un tiempo de rosas
en un rincón,
en un papel
o en un cajón.
Como un ladrón
te acechan detrás
de la puerta.
Te tienen tan
a su merced
como hojas muertas
que el viento arrastra allá o aquí,
que te sonríen tristes y
nos hacen que
lloremos cuando
nadie nos ve.

pequeñas cosas
Serrat

Un estudio lleno de sillas vacías, sólo una ocupada por mí. Unos apuntes que prefiero empezar a estudiar mañana. Un par de libros, uno ya leído, y el otro sin leer. Una agenda con un montón de proyectos por hacer, y otros tachados, ya hechos. Una botella de agua que está ya vacía. Un paquete de pañuelos de papel de la marca del supermercado más cercano, y más barato. Unos cuantos bolígrafos, de diferentes colores, un bic azul, un Pilot rosa, un portaminas, una goma de borrar, y un bolígrafo rojo de marca y procedencia desconocidas. El móvil en vibrador que no espera llamadas, un par de folios escritos y un taco en blanco, esperando su momento, esperando ser llenados de palabras, de argumentos, de historias o poesías, de apuntes… un portátil en el que escribo, en el que este documento es el único abierto, como si fuese lo único importante en este momento.Una mente con muy poca inspiración en un día nublado de invierno, en un día en el que sol no acompaña, en un día lleno de malos momentos, en un día en el que el futuro más inmediato es incierto, en un día lleno de silencios, de vacío, en un día en el que no hay palabras, solo hay olvidos, en un día que no existen los consuelos, una persona en la mente, un único pensamiento, un único rostro, una pena, una persona; tú.

DPM

mirada negra

Les miramos a la cara. Y sólo vimos vacío, unas miradas que es imposible describir, unas miradas que buscaban en las nuestras el consuelo que les había llevado a realizar un viaje que terminaba en desgracia.Unas miradas que buscaban la respuesta a una pregunta, a una existencia desgraciada que les había hecho luchar por una salida que terminaba en naufragio, un camino que no llevaba más que a la muerte.Una muerte indigna, silenciosa, injusta y mojada, una muerte a la que precedía una larga y fría agonía, una esperanza fundamentada en el engaño, una promesa mafiosa y fría, una pregunta sin respuesta, y un corazón que sufría un abandono indescriptible.Y para los que sobrevivían, una llegada al país de la esperanza donde eran recibidos como un problema político que servía de argumento en la campaña electoral.Y esas miradas, buscaban en nosotros una explicación que no recibían, quizás porque no existía, quizás porque en esos momentos la mejor explicación es el silencio, ya que todas las palabras parecen excusas, quizás porque es el único modo de responder a una desilusión y un vacío tan grande, quizás el silencio fuese respeto o una muestra más de arrogancia por parte de un país desarrollado y egoísta. No sé cual era el significado de nuestro silencio como respuesta a aquellas miradas inquietas, pero la verdad es que nadie decía nada.

DPM

tiempo

Unos lo consideran medida, otros límite, otros un medio, algún famoso científico se ha atrevido a describirlo como la cuarta dimensión, casi todos lo consideran relativo, algunos eterno, y otros creen que es limitado, finito. Muchos piensan en ello, otros se quejan de su escasez cuando brilla el sol, y de su pesadez y lentitud cuando todo son tormentas, nadie lo entiende, unos se esfuerzan por hacerlo, por buscar una explicación a algo que supera, porque condiciona nuestra naturaleza porque estamos hechos para vivir en un tiempo, porque es una condición intrínseca y no imaginamos nada sin ella. Algunos piensan que la eternidad es una prolongación indeterminada del tiempo, como si el tiempo se tratase de una recta sin límites, sin principio ni fin, sin embargo no concebimos que acabe porque nuestra naturaleza no puede entender el concepto de no tiempo, pues ha sido creada para existir en el tiempo, ha sido creada con espacio y tiempo, de forma que sin estos no pueda existir.El tiempo, el gran misterio y la gran discusión, de grandes poetas, pensadores, científicos y filósofos que intentan comprender uno de los límites a lo que también su mente se somete, esa mente que piensa sobre el tiempo y que también esta sujeta a este.El tiempo. Para algunos tan corto, para otros tan largo, el tiempo que dura una vida, el tiempo fugaz de los momentos felices, el tiempo inagotable cuando aparece el sufrimiento. El tiempo que dura un instante, el tiempo que dura toda la eternidad que no tiene tiempo, que es atemporal y por ello eterna. El tiempo concebido por cada persona, el paso del tiempo, el pequeño intervalo de tiempo que tenemos cada uno para vivir, para disfrutar o sufrir, un intervalo que ni siquiera escogemos.El gran misterio del tiempo.

DPM